Επαναπατρισμος

Ε λοιπον ναι, ηγγικεν η ωρα!

Την πουλευουμε απο την ωραιοτατη (αλλο κακο να μη μας βρει) γερμανια και τη μαγευτικη λιμνη της Κωστανζας, τα καλη και τον πλουτο της οποιας οι τροβαδουροι υμνουν ανα τους αιωνες και τα νερα της διεκδικουν και μοιραζονται τρεις χωρες...

Θα μπορουσε να μου αρεσει ενα μερος σαν κι αυτο, που οι γοτθοι εχτισαν τη μαγευτικη ομωνυμη λουτροπολη αλλα και το θερινο θερετρο του αλενσμπαχ προς τιμην ενος... ψαριου (αληθεια, δεν κανω πλακα) και ο νευρολογος Σμιντερ οταν τελειωσε τα πειραματα με τους εβραιους – οπως λεει και ο προεδρος – αρχισε να λειτουργει την κλινικη που μας φιλοξενει και με το know how της αλυσιδας των στρατοπεδων αιχμαλωτων την ανεπτυξε με καταστηματα σε ολη τη γερμανια.

Θα μπορουσε πραγματι να μου αρεσει, αν ο καλος θεουλης δε με ειχε εφοδιασει με μυαλο λιγο περισσοτερο απο αυτο της καμμενης της αδελφης μου που μονο καλα λογια εχει για εδω και μαλιστα της θυμιζει και τις ραχουλες( !!! ) ή καποιων –ονοματα δε λεμε υποληψεις δε θιγουμε- που σχολιαζαν στο blog τι υπεροχο που θα ειναι τα χριστουγεννα το νεκροχωρι. Ειναι αυτοι οι ιδιοι που μαζι με την παντα ψωνισμενη διονυσια ελεγαν οτι τα γερμανικα ειναι μελωδικη γλωσσα! Ναι ρε μαλακα, μελωδικη γλωσσα τα γερμανικα, με τις αναρθρες κραυγες και τις λεξεις με τα τριαντα κολλητα συμφωνα που απλα ειναι αδυνατον να προφερεις. Η μελωδια της μαλακιας. Ευχομαι κανενας απο αυτους τους πανηλιθιους φιλους μου (ειμαι πολυ καλος ανθρωπος που τους κανω παρεα) να μην χρειαστει να υποστει αυτη τη μελωδια μαυρα μεσανυχτα καρφωμενος στο κρεββατι με δυο καφρους νοσοκομους να... σιγοψιθυριζουν στα 120 ντεσιμπελ λυνοντας τα προβληματα του κλαδου τους αντι να σε γυρισουν πλευρο και να πανε να γαμηθουνε καπου αλλου...

Θα μπορουσα να δωσω δεκαδες τετοια παραδειγματα μετα την τετραμηνη παραμονη μου στο αντρο του Σμιντερ και του βραδυφλεγη Καπς (ο γιατρος μου). Δοκτορας με τα ολα του ο λεγαμενος, υπευθυνος για ολους τους τελειωμενους του “fruhreha 1” της πτερυγας δηλαδη που βρισκομουν και εγω. Ερχοταν λοιπον στο δωματιο να συζητησουμε για την πορεια μου και τη συνεχεια της θεραπειας και με αφηνε καθε φορα πιο εξαλλο απο την προηγουμενη, καθως ελεγε γυρω στις 17 φορες το ιδιο πραγμα ενω την υπολοιπη ωρα κατα την οποια του μιλαγαμε εμεις εβγαζε κατι περιεργους ηχους όπως «αααχα, μμχχ, γιαα, σοοο, μμμμμ» που μου εκαναν τα νευρα κουρελια. Αφου τον ειχα αποκαλεσει σε απταιστα ελληνικα μαλακομπισμπικη, κουραδα, γιατρο του κωλου, τελειωμενο, καφρο γερμαναρα, μαλακοπιτουρα, αγριοπουσταρα και διαφορα τετοια δημοφιλη τα οποια δεν καταλαβαινε, μια ημερα που μου ελεγε για ογδοη φορα οτι την επομενη θα βγαζαμε το γαστροστομιο του ειπα: «επιτελους, το κλεισαμε αυτο το θεμα μαλακα μου» και ω του θαυματος εδειξε να το καταλαβαινει. Απο τοτε τα αααχα και τα σοοοο μειωθηκαν οπως μειωθηκαν και οι επισκεψεις του στο θαλαμο, κατι που καθολου δε με στεναχωρησε... Τωρα που το σκεφτομαι καλυτερα, ολα αυτα συνεπεσαν και με ενα σουπερ καρφωμα που εφαγε στον οικονομικο διευθυντη οταν μου αλλαξε δωματιο. Εν τελη δεν εχω καταλαβει αν θα ξαναδεχτει ελληνα στον τομεα ευθυνης του αν και ειναι μεσα στην τρελη χαρα οποτε συναντιομαστε στους διαδρομους. Ισως επειδη του αδειαζουμε τη γωνια...

Με το υπολοιπο προσωπικο δεν ειχα προβλημα αν εξαιρεσουμε δυο τρελες μεσοκοπες φραου που δε ηξεραν λεξη αγγλικα και μου μιλαγαν με ταχυτητα πολυβολου στα γερμανικα περιμενοντας να κανω ο,τι με διεταξαν. Ακομα και σημερα, που θεωρω οτι τα εχω δει ολα εδω μεσα, προτιμω να με δειρουν το πρωι παρα να με περιποιηθουν αυτες οι δυο. Αυτες και ο ψυχοπαθης πιτερ ειναι ο φοβος και ο τρομος του καθε ασθενη. Ο πιτερ ειναι ενα κεφαλαιο μονος του για οποιον επιδοξο συγγραφεα απομνημονευματων απο το ασυλο του αλενσμπαχ. Ψηλος, ξανθος, ξερακιανος με ξασπρισμενα ματια και μουσι-διαδηλωση, ο πιτερ δεν εστιαζει ποτε πανω σου ουτε οταν του μιλας ουτε οταν σου μιλαει και πως να το κανει αλλωστε αφου το κεφαλι του τρεμει συνεχως σαν πολυελαιος στα επτα ριχτερ. Εξαιρετικο παιδι αν ξεπερασεις ολα τα εργα με σιριαλ κιλερ που εχεις δει και το γεγονος οτι ποτε δε θα απαντησει σε καποια σου ερωτηση πριν περασουν πεντε λεπτα και γυρω στα διακοσια μμμχ και σοοο.

Κατα τα αλλα ριχναμε πολυ γελιο με νοσοκομες-τυπακια σαν τη Ντομινικ που με εβαζε για μπανιο σε τζακουζι και οχι στο ντουζ οπως οι αλλοι και μου ξυριζε το στηθος ή την κοιλια κανοντας σχηματα με καρδουλες ή οτι αλλη μαλακια της ερχοταν. Επισης κοιμοταν στο κρεββατι μου λουφαροντας οταν εγω εκανα φυσιοθεραπεια οπου υποτιθεται οτι βοηθαγε και εκανε κωλοδαχτυλα στους μεγαλογιατρους αλλα και σε μαλακες συναδελφους της. Δυστυχως τη χασαμε νωρις γιατι εφυγε αρχες του χρονου με αδεια δυομιση μηνων να κανει το γυρο της αυστραλιας!

Απο κει και περα ειναι η ομαδα των φυσιοθεραπευτων με πρωτη τη θεα Ντουβε, αλλα και οι εργοθεραπευτριες Σαντρα και Στεφανη και η λογοθεραπευτρια – οπαδος του Τσαιλντ - Ουρλικε, οι οποιοι ειναι οι απολυτα υπευθυνοι για την προοδο που ειχα ως ασθενης. Φοβεροι ολοι τους με αγαπη στη δουλεια τους και στον ανθρωπο.

Θελοντας να προλαβω προβοκατσιες απο συνηθης υποπτους μελ, μπουρδ κτλ εχω να δηλωσω οτι ουδεν μεμπτον επραξα αν και ο ηλικιακος μεσος ορος ηταν γυρω στα 28 και τα γερμανιδακια δεν ηταν εντελως ξενερωτα. Βεβαιως, σε καποιες εκ των νοσηλευτριων αλλα και στη –με αποψη- Ντουβε εκανε θραυση η τριχα οχι μονο στο ποδι αλλα και στη μασχαλη γαμω το ταγαρι μου γαμω...

Αλλο ενα προβλημα τους εδω, το οποιο φροντισα να λυσω αμεσως μολις παρουσιαστηκε ειναι το πρωινο ξυπνημα, η βραδυνη κατακλιση και οι ωρες φαγητου. Οι γερμαναραιοι ξυπνουν στις 6 το πρωι, πλενονται ντυνονται χτενιζονται και τρωνε πρωινο μεχρι τις 7.30, ακολουθει μεσημεριανο στις 12, μια ωρα ξεκουραση, βραδυνο στις 5.30 στο κρεββατι στις 6.30 και υπνος στις 8.30. Τους εκανα ξεκαθαρο οτι οποιος με ξυπνησει πριν τις 9 την πουτσισε, οτι θα τρωω ο,τι ωρα θελω, το μεσημερι εχει σιεστα διωρη και οτι ακομα και με χαπι πριν τη 1 το βραδυ δεν κοιμαμαι. Επεισθησαν με τον καιρο μη μπορωντας να κανουν διαφορετικα αν και ακομα και σημερα εχουν τα ωραρια μου για ανεκδοτο.

Αυτο που δεν μπορεσα να αλλαξω τεσσερις μηνες και με πληγωνει ειναι η πρωινη ρουτινα. Ποτε δεν ημουν σαν τους ανθρωπους των διαφημισεων που σηκωνονται το πρωι, κανουν το μπανιο τους, παιρνουν το πρωινο τους και μετα κανουν τις δουλειες τους. Χουζουρεμα, ενα καφε στα γρηγορα, νερο στα ματια και τον πουλο ηταν παντα. Αντε εδω να συνηθισω με το που ανοιγω τα ματια μου να με βουτανε και να με πασπατευουνε με αγχος γιατι εχουμε αργησει, να με πλενουν και να με ξυριζουν και καπακι να πρεπει να φαω και πρωινο. Μετα απο αυτα εγω ειμαι για υπνο οχι για δουλεια. Αλλα τι να εξηγεις τωρα στους γερμανους...

Καπως ετσι, με πολυ πονο, με αρκετο δακρυ, με αφθονο γελιο, με τσακωμους και αγκαλιες, με το ηθικο μια στα ουρανια και μια στο ναδιρ, με αφιξεις αγαπημενων προσωπων που μας εβγαζαν απο το ληθαργο και τον ιδρυματισμο, με απειρη βαρεμαρα και τις αντοχες στα ορια, με την προσμονη ενος τηλεφωνηματος και με τα δικα σας μυνηματα, περασαν τεσσερις μηνες εδω στο αλενσμπαχ.

Δεν μπορω ακομα να τις καταταξω και να τις χαρακτηρισω. Ξερω μονο οτι εφτασα ξαπλα γεματος σωληνακια και με μηχανημα υποστηριξης της αναπνοης, με ειδικα ναυλωμενο λιαρ τζετ εντατικης, τιγκα στο μηχανημα και τους γιατρους και φευγω καθιστος, χωρις... τρυπες και σωληνες, με τακτικη πτηση της swiss. Ειναι κι αυτο μια κατακτηση, δεν ειναι; Μεχρι τη μερα που θα μπορεσω ξανα στα δυο μου ποδια να στηριχτω...

Δεν ξαναματαλεω ποσο σας ευχαριστω και ποσο σας αγαπαω για τη στηριξη σας γιατι με κραζει η διονυσια και χειροκροτουν διαφοροι γαυροι... οποτε, καλη πατριδα συντροφοι και θα τα πουμε απο κοντα.

Yiannis εκτος e.r