Για να μπείτε στο club και στο νόημα...

Ολα άρχισαν μ΄ένα deponaki...
Το σχέδιο της "γυναίκας αράχνης" προχωρούσε τέλεια. Πρώτα κανόνισε να γίνει η επέμβαση εκτός βάσης. Θεσσαλονίκη λοιπόν.
Η εγχείρηση πέτυχε. Ο ασθενής? Το ψιλοπάλευε...

Plan B:
Καθώς o G. ζητούσε διακαώς ένα ηρεμιστικό μπας και χαλαρώσει και κοιμηθεί, ένα παυσίπονο depon - placebo ήταν ό,τι έπρεπε. Ενα τέταρτο του δισκίου, τριμμένο σε μια δαχτυλίθρα νερό, θα βοηθούσε στην πρόοδο του σχεδίου εξόντωσης.

"Του δώσατε depon???????" ανέκραξε έντρομος ο αναισθησιολόγος, ενώ ο G. όδευε προς την εντατική. Τώρα, ναί!!! Αγγίξαμε το στόχο.

Στην er όμως οι ανατροπές διαδέχονταν η μία την άλλη:
Βγαίνει ο αναπνευστήρας, μπαίνει ο αναπνευστήρας...
Κλείνει η πληγή, τρέχει η πληγή....
Κουνάει πόδι. Κουνάει χέρι????
Το μόνο "αλώβητο" πάνω του είναι πλέον τα μάτια και τα (τέλεια!!!!) φρύδια του, τόσο εκφραστικά, που έστελνε τα σιχτίρια σύννεφο, έστω και στο αθόρυβο!

Ακόμη και η ατάκα " Κανόνισα, μωρό μου, να μπαίνει ο μισθός σου στον λογαριασμό μου" δεν κατάφερε να τον εξοντώσει!

Ετσι, ναυάγησε το σχέδιο, και μείναμε να μετράμε βασανιστικά τα λεπτά παραμονής του στον εξωτικό πρώτο όροφο της χώρας του Παπαγεωργίου.


..... Βέβαια υπάρχει και άσσος στο μανίκι... Μια είδηση, στο άκουσμα της οποίας, ο G. θα ξαναφύγει τρέχοντας και οικειοθελώς για την εντατική, με ασπρισμένα τα μαλλιά και πολλαπλά τικ, το λιγότερο... Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης...