Επαναπατρισμος

Ε λοιπον ναι, ηγγικεν η ωρα!

Την πουλευουμε απο την ωραιοτατη (αλλο κακο να μη μας βρει) γερμανια και τη μαγευτικη λιμνη της Κωστανζας, τα καλη και τον πλουτο της οποιας οι τροβαδουροι υμνουν ανα τους αιωνες και τα νερα της διεκδικουν και μοιραζονται τρεις χωρες...

Θα μπορουσε να μου αρεσει ενα μερος σαν κι αυτο, που οι γοτθοι εχτισαν τη μαγευτικη ομωνυμη λουτροπολη αλλα και το θερινο θερετρο του αλενσμπαχ προς τιμην ενος... ψαριου (αληθεια, δεν κανω πλακα) και ο νευρολογος Σμιντερ οταν τελειωσε τα πειραματα με τους εβραιους – οπως λεει και ο προεδρος – αρχισε να λειτουργει την κλινικη που μας φιλοξενει και με το know how της αλυσιδας των στρατοπεδων αιχμαλωτων την ανεπτυξε με καταστηματα σε ολη τη γερμανια.

Θα μπορουσε πραγματι να μου αρεσει, αν ο καλος θεουλης δε με ειχε εφοδιασει με μυαλο λιγο περισσοτερο απο αυτο της καμμενης της αδελφης μου που μονο καλα λογια εχει για εδω και μαλιστα της θυμιζει και τις ραχουλες( !!! ) ή καποιων –ονοματα δε λεμε υποληψεις δε θιγουμε- που σχολιαζαν στο blog τι υπεροχο που θα ειναι τα χριστουγεννα το νεκροχωρι. Ειναι αυτοι οι ιδιοι που μαζι με την παντα ψωνισμενη διονυσια ελεγαν οτι τα γερμανικα ειναι μελωδικη γλωσσα! Ναι ρε μαλακα, μελωδικη γλωσσα τα γερμανικα, με τις αναρθρες κραυγες και τις λεξεις με τα τριαντα κολλητα συμφωνα που απλα ειναι αδυνατον να προφερεις. Η μελωδια της μαλακιας. Ευχομαι κανενας απο αυτους τους πανηλιθιους φιλους μου (ειμαι πολυ καλος ανθρωπος που τους κανω παρεα) να μην χρειαστει να υποστει αυτη τη μελωδια μαυρα μεσανυχτα καρφωμενος στο κρεββατι με δυο καφρους νοσοκομους να... σιγοψιθυριζουν στα 120 ντεσιμπελ λυνοντας τα προβληματα του κλαδου τους αντι να σε γυρισουν πλευρο και να πανε να γαμηθουνε καπου αλλου...

Θα μπορουσα να δωσω δεκαδες τετοια παραδειγματα μετα την τετραμηνη παραμονη μου στο αντρο του Σμιντερ και του βραδυφλεγη Καπς (ο γιατρος μου). Δοκτορας με τα ολα του ο λεγαμενος, υπευθυνος για ολους τους τελειωμενους του “fruhreha 1” της πτερυγας δηλαδη που βρισκομουν και εγω. Ερχοταν λοιπον στο δωματιο να συζητησουμε για την πορεια μου και τη συνεχεια της θεραπειας και με αφηνε καθε φορα πιο εξαλλο απο την προηγουμενη, καθως ελεγε γυρω στις 17 φορες το ιδιο πραγμα ενω την υπολοιπη ωρα κατα την οποια του μιλαγαμε εμεις εβγαζε κατι περιεργους ηχους όπως «αααχα, μμχχ, γιαα, σοοο, μμμμμ» που μου εκαναν τα νευρα κουρελια. Αφου τον ειχα αποκαλεσει σε απταιστα ελληνικα μαλακομπισμπικη, κουραδα, γιατρο του κωλου, τελειωμενο, καφρο γερμαναρα, μαλακοπιτουρα, αγριοπουσταρα και διαφορα τετοια δημοφιλη τα οποια δεν καταλαβαινε, μια ημερα που μου ελεγε για ογδοη φορα οτι την επομενη θα βγαζαμε το γαστροστομιο του ειπα: «επιτελους, το κλεισαμε αυτο το θεμα μαλακα μου» και ω του θαυματος εδειξε να το καταλαβαινει. Απο τοτε τα αααχα και τα σοοοο μειωθηκαν οπως μειωθηκαν και οι επισκεψεις του στο θαλαμο, κατι που καθολου δε με στεναχωρησε... Τωρα που το σκεφτομαι καλυτερα, ολα αυτα συνεπεσαν και με ενα σουπερ καρφωμα που εφαγε στον οικονομικο διευθυντη οταν μου αλλαξε δωματιο. Εν τελη δεν εχω καταλαβει αν θα ξαναδεχτει ελληνα στον τομεα ευθυνης του αν και ειναι μεσα στην τρελη χαρα οποτε συναντιομαστε στους διαδρομους. Ισως επειδη του αδειαζουμε τη γωνια...

Με το υπολοιπο προσωπικο δεν ειχα προβλημα αν εξαιρεσουμε δυο τρελες μεσοκοπες φραου που δε ηξεραν λεξη αγγλικα και μου μιλαγαν με ταχυτητα πολυβολου στα γερμανικα περιμενοντας να κανω ο,τι με διεταξαν. Ακομα και σημερα, που θεωρω οτι τα εχω δει ολα εδω μεσα, προτιμω να με δειρουν το πρωι παρα να με περιποιηθουν αυτες οι δυο. Αυτες και ο ψυχοπαθης πιτερ ειναι ο φοβος και ο τρομος του καθε ασθενη. Ο πιτερ ειναι ενα κεφαλαιο μονος του για οποιον επιδοξο συγγραφεα απομνημονευματων απο το ασυλο του αλενσμπαχ. Ψηλος, ξανθος, ξερακιανος με ξασπρισμενα ματια και μουσι-διαδηλωση, ο πιτερ δεν εστιαζει ποτε πανω σου ουτε οταν του μιλας ουτε οταν σου μιλαει και πως να το κανει αλλωστε αφου το κεφαλι του τρεμει συνεχως σαν πολυελαιος στα επτα ριχτερ. Εξαιρετικο παιδι αν ξεπερασεις ολα τα εργα με σιριαλ κιλερ που εχεις δει και το γεγονος οτι ποτε δε θα απαντησει σε καποια σου ερωτηση πριν περασουν πεντε λεπτα και γυρω στα διακοσια μμμχ και σοοο.

Κατα τα αλλα ριχναμε πολυ γελιο με νοσοκομες-τυπακια σαν τη Ντομινικ που με εβαζε για μπανιο σε τζακουζι και οχι στο ντουζ οπως οι αλλοι και μου ξυριζε το στηθος ή την κοιλια κανοντας σχηματα με καρδουλες ή οτι αλλη μαλακια της ερχοταν. Επισης κοιμοταν στο κρεββατι μου λουφαροντας οταν εγω εκανα φυσιοθεραπεια οπου υποτιθεται οτι βοηθαγε και εκανε κωλοδαχτυλα στους μεγαλογιατρους αλλα και σε μαλακες συναδελφους της. Δυστυχως τη χασαμε νωρις γιατι εφυγε αρχες του χρονου με αδεια δυομιση μηνων να κανει το γυρο της αυστραλιας!

Απο κει και περα ειναι η ομαδα των φυσιοθεραπευτων με πρωτη τη θεα Ντουβε, αλλα και οι εργοθεραπευτριες Σαντρα και Στεφανη και η λογοθεραπευτρια – οπαδος του Τσαιλντ - Ουρλικε, οι οποιοι ειναι οι απολυτα υπευθυνοι για την προοδο που ειχα ως ασθενης. Φοβεροι ολοι τους με αγαπη στη δουλεια τους και στον ανθρωπο.

Θελοντας να προλαβω προβοκατσιες απο συνηθης υποπτους μελ, μπουρδ κτλ εχω να δηλωσω οτι ουδεν μεμπτον επραξα αν και ο ηλικιακος μεσος ορος ηταν γυρω στα 28 και τα γερμανιδακια δεν ηταν εντελως ξενερωτα. Βεβαιως, σε καποιες εκ των νοσηλευτριων αλλα και στη –με αποψη- Ντουβε εκανε θραυση η τριχα οχι μονο στο ποδι αλλα και στη μασχαλη γαμω το ταγαρι μου γαμω...

Αλλο ενα προβλημα τους εδω, το οποιο φροντισα να λυσω αμεσως μολις παρουσιαστηκε ειναι το πρωινο ξυπνημα, η βραδυνη κατακλιση και οι ωρες φαγητου. Οι γερμαναραιοι ξυπνουν στις 6 το πρωι, πλενονται ντυνονται χτενιζονται και τρωνε πρωινο μεχρι τις 7.30, ακολουθει μεσημεριανο στις 12, μια ωρα ξεκουραση, βραδυνο στις 5.30 στο κρεββατι στις 6.30 και υπνος στις 8.30. Τους εκανα ξεκαθαρο οτι οποιος με ξυπνησει πριν τις 9 την πουτσισε, οτι θα τρωω ο,τι ωρα θελω, το μεσημερι εχει σιεστα διωρη και οτι ακομα και με χαπι πριν τη 1 το βραδυ δεν κοιμαμαι. Επεισθησαν με τον καιρο μη μπορωντας να κανουν διαφορετικα αν και ακομα και σημερα εχουν τα ωραρια μου για ανεκδοτο.

Αυτο που δεν μπορεσα να αλλαξω τεσσερις μηνες και με πληγωνει ειναι η πρωινη ρουτινα. Ποτε δεν ημουν σαν τους ανθρωπους των διαφημισεων που σηκωνονται το πρωι, κανουν το μπανιο τους, παιρνουν το πρωινο τους και μετα κανουν τις δουλειες τους. Χουζουρεμα, ενα καφε στα γρηγορα, νερο στα ματια και τον πουλο ηταν παντα. Αντε εδω να συνηθισω με το που ανοιγω τα ματια μου να με βουτανε και να με πασπατευουνε με αγχος γιατι εχουμε αργησει, να με πλενουν και να με ξυριζουν και καπακι να πρεπει να φαω και πρωινο. Μετα απο αυτα εγω ειμαι για υπνο οχι για δουλεια. Αλλα τι να εξηγεις τωρα στους γερμανους...

Καπως ετσι, με πολυ πονο, με αρκετο δακρυ, με αφθονο γελιο, με τσακωμους και αγκαλιες, με το ηθικο μια στα ουρανια και μια στο ναδιρ, με αφιξεις αγαπημενων προσωπων που μας εβγαζαν απο το ληθαργο και τον ιδρυματισμο, με απειρη βαρεμαρα και τις αντοχες στα ορια, με την προσμονη ενος τηλεφωνηματος και με τα δικα σας μυνηματα, περασαν τεσσερις μηνες εδω στο αλενσμπαχ.

Δεν μπορω ακομα να τις καταταξω και να τις χαρακτηρισω. Ξερω μονο οτι εφτασα ξαπλα γεματος σωληνακια και με μηχανημα υποστηριξης της αναπνοης, με ειδικα ναυλωμενο λιαρ τζετ εντατικης, τιγκα στο μηχανημα και τους γιατρους και φευγω καθιστος, χωρις... τρυπες και σωληνες, με τακτικη πτηση της swiss. Ειναι κι αυτο μια κατακτηση, δεν ειναι; Μεχρι τη μερα που θα μπορεσω ξανα στα δυο μου ποδια να στηριχτω...

Δεν ξαναματαλεω ποσο σας ευχαριστω και ποσο σας αγαπαω για τη στηριξη σας γιατι με κραζει η διονυσια και χειροκροτουν διαφοροι γαυροι... οποτε, καλη πατριδα συντροφοι και θα τα πουμε απο κοντα.

Yiannis εκτος e.r

Tv και εμετος

Το χουμε ριξει στις φιλοσοφικες αναζητησεις με το μποτακι τον τελευταιο καιρο. Αναρωτιομαστε, για παραδειγμα, αν και πως μπορει να πεθανει ο ανθρωπος απο βαρεμαρα, ανια και ρουτινα. Ψαχνουμε επισης να βρουμε πως θα ηταν ο κοσμος αν δεν ισχυε αυτη η μαλακια με το γαιδαρο και την ουρα του, και σπαμε το κεφαλι μας αναζητωντας απαντηση σε θεμελιωδη ζητηματα για την ανθρωποτητα οπως το πως θα περασει η ωρα μετα τις ειδησεις των 8 – για εμας 7 –

Εχουμε σπασει καθε ρεκορ τηλεθεασης. Βλεπω καθε βραδυ ο,τι μαλακια υπαρχει μεχρι να παει 12-1 η ωρα και να ξεραθω. Φαντασου να μην επαιρνα και σχετικο χαπακι. Μπορω με μεγαλη ευκολια να κανω τηλεκριτικη με στοιχεια και επιχειρηματα οχι με παπαριες και αν δε με εσκιζαν εργοθεραπευτες και φυσιοθεραπευτες εκεινες τις ωρες μπορει να ειχα αποψη και για τα μεσημεριανα μπαζα. Τετοια καταντια. Διοτι μπορει αγαπητε μου Μελ να εχω τον γιγαντα Τσαιλντ και καμια ντουζινα αλλα βιβλια μαζι μου, αλλα το ερωτημα ειναι πως να τα διαβασω... Τα παιδια της ergo – αλλα του - μου φτιαξανε μια πατεντα για να διαβαζω τα περιοδικα, αλλα για βιβλια δεν εχουν βρει τιποτα ακομα. Εκτος αν βισματωσω καποιον να μου... απαγγελει, αλλα ετσι δε λεει. Εχω φτασει βεβαια σε ενα σημειο τον τελευταιο καιρο που αν βαλω το βιβλιο σε τραπεζι μπορω να καθησω και να το ψιλοκοντρολαρω με το δεξι μου χερι. Τις ωρες ομως που εισαι - υποχρεωτικα – ξαπλα τι κανεις; Κανεις tv και εμετο!

- Γιατρε μου πινω... σταφυλαδα, που δεν ειναι κρασι. Μπηκα στο τελικο σταδιο ή την παλευω ακομα;

- Ευχαριστω για τα καλα σας λογια. Να μου τα ξαναπειτε γιατι ετσι οπως δειχνουν τα πραγματα για το μελλον, το μονο που μου μενει να κανω ειναι να γραφω. Οποτε να πληθαινουν οι ...αυθορμητες εκδηλωσεις που μου ανεβαζουν το ηθικο.

- Ελαβα και το τελευταιο δωρακι της υλης. Υπεροχο οπως ολα τα αλλα. Και πολυ καλη η εμπνευση. Σας αγαπαω ρε κωλοπαιδα... ρε μουλαρα φου, μουρεψες τοσο που γραφουν αλλοι για εσενα; Και μια που το θυμηθηκα, γαργαρα τις εκανες τις καταγγελιες μου ε;.. Ρενακο, το ξανασυζηταμε το θεμα, μη σε παρει απο κατω. Για εσενα κανω και σκοντο... γεια σου φανουλα, φιλακια.

- και οποιους αλλους εχουν επιλεξει τον παλιο παραδοσιακο τροπο του ταχυδρομειου τους δινω φιλια στα μουτρα. Ειστε ολοι υπεροχοι και σας ευχαριστω, μην ξεχνατε ομως οτι απο τις 20 του μηνα θα ειμαι στην ελλαδαρα.

- Ξαδελφε οτι και να κανουμε δε μαζευεται με τιποτα η διονυσια. Τωρα εχει αποκτησει και τον τουπε της Γιαννας και αντε πιαστηνε. Οσο για τις ραχες, εχει κανει κομμα με το τζονσον και περναει τα μπλοκα με παναγιωταρεικη ταυτοτητα... αλλα τι να λεμε, εδω δεν ντραπηκε η σκροφα να βγαζει φορα παρτιδα στο διαδικτυο τον φιλο της οταν ειχε το εναμιση ποδι στον ταφο. Αστα σου λεω, θα σου πω κι αλλα απο κοντα να φριξεις!

Συνομιλια με το κωλοπαιδο την κορη μου:

- Βιλυ, πως περασατε με τη Χριστινα και τον κ. Φαρακο;

- Πολυ ωραια, φαγαμε σουπερ και ειδα και παιδικα στη νοβα.

- Και ο κ. Φαρακος δε σου ειπε τιποτα που εβλεπες τηλεοραση;

- Ποιος ειναι ο κ. Φαρακος;

- Με δουλευεις; Ο κυριος που ηταν μαζι με τη χριστινα...

Και η βιλυ απαξιωτικα προς εμενα:

- ποιος καλε, ο Μεμος;..

Τι να της πεις τωρα; Οχι, πειτε μου...

- Αντιγονουλα, να μου φιλησεις σβουριχτα το μορφουλακι. Τι εγινε και το εριξες στην αριστερα, καταλαβες επιτελους κατι εστω και λογω επικαιροτητας;

- Κατε, να το κοιταξεις αυτο, μπορει να ειναι σοβαρο...

- Σταυρουλα σε ευχαριστω πολυ. Χιλιαδες ηλιολουστες καλημερες.

- Κουφαλα μακριδη, τα πουρα θα τα καπνισουμε καποια στιγμη μαζι. Τη δικη ομως που τη θυμηθηκες;

- Γιωργη, καλη η ιδεα σου, αλλα δεν το συζηταω. Δεν προσλαμβανεται ουτε καθαριστρια αν δεν της παρω συνεντευξη. Τι σκατα μαστερ εχουμε...

Μπειτε στη διευθυνση: www.makisfacts.com εχει μερικα πολυ καλα...

Ο κοκκινομουρης

Λοιπον... σημερα ηπια μπυρα –μερικες γουλιες γιατι ηταν πολυ πικρη- μετα απο εξι μηνες και μπορω να σας εξομολογηθω οτι πολυ μου αρεσε. Οπως μου αρεσε και το οτι εχει κοκινισει η μουρη μου γιατι με ειδε ο ηλιος –με κατι δονταρες να- μετα απο τοσους μηνες. Σαν τις αγγλιδες αδελφες εχω γινει ο πουστης. Τελεια ηταν... ειχε δικιο η καιτη που μου τα επρηξε να φυγουμε απο την κλινικη – για πρωτη φορα - και να παμε στη λιμνη το πρωι και ενοιωσα ανθρωπος – που λεει και ο μελ – μετα απο τοσο καιρο. Και επειδη ολοι με ρωτατε αν μου λειπει το τσιγαρο, σημερα θα μπορουσα να καπνισω μια φυτεια... απο την αλλη ομως διολου μου λειπει το τραχειοστομα οποτε αστο καλυτερα το τσιγαρακι για οσο το αντεξω.

Ασχετο αλλα τελειο: μολις εφερε η καιτη η θεα, στην κλινικη, λουκουμαδες με μελι που τις εφτιαξε η ιδια. Θα τους μουρλανουμε τους γερμανους!

Γιωργηηηηη... που εισαι ρε φιλαρακι; Πολυ χαρηκα που μου εγραψες. Φυσικα και καταλαβα με τη μια οτι ησουν εσυ. Δεν ειναι δα και πολλοι αυτοι με τους οποιους καθομουνα διπλα διπλα τοσα χρονια, ασε την εκπομπαρα στο ραδιο… απλα με μπερδεψαν οι υπογραφες μετα το πρωτο σχολιο. Οι χαφιεδες μου με ενημερωσαν αμεσα για το πως εφτασες στο blog οπου και ελπιζω να παραμεινεις. Εχουμε να τα πουμε απο τη γιορτη σου που σου τα ζαλιζαν τα αμερικανακια στη δουλεια και δυστυχως δε φροντισα να μαθω ουτε την εκβαση αυτης της ιστοριας. Τετοιο μουλαρι ο φιλος σου. Τι εγινε τελικα, πως τα βρηκατε; Τι κανει η ροζα και το παιδακι σου; Θελω να μου τα πεις ολα – ή πες τα σε καμια σκροφα κοινη φιλη να μου τα μεταφερει –

Φιλαρακι, το θεμα δεν ειναι οτι οι μουτσοι που – δεν - γαμουσαμε γιναν καπεταναιοι, ειναι οτι γαμουν εμας τωρα. Ας προσεχαμε οι μαλακες που κανουμε μια ζωη τα καλα παιδια.

Ασχετο. Πηρα καταχαρουμενος χθες το λαπτοπ και το εξτρα πληκτρολογιο που μου εστειλαν τα κοριτσια της υλης και κουβαληθηκα στην καφετερια της κλινικης για να γραψω με την ησυχια μου. Αφου παραγγειλα μια λεμοναδα την οποια και πεταξα διοτι ειχε τοση σχεση με τα λεμονια οση το κονιακ, αρχισα να πληκτρολογω με τη νεοαποκτηθησα σουπερ ταχυτητα των 173 λεξεων το μισαωρο. Μετα απο πολυ λιγη ωρα ενοχλημενος απο σχετικη βαβουρα σηκωσα το κεφαλι και ειδα το πρωτοφανες: η καφετερια ειχε σχεδον γεμισει! Ειχαν μαζευτει ενας σκασμος ηλιθιοι γερμανοι οπου και ερωτολογα να λενε νομιζεις οτι θα σφαχτουνε και μετα απο λιγο υπο την καθοδηγηση μιας φραου με μικροφωνο αρχισαν να παιζουν μπιγκο! Ναι ρε μαλακα, μπιγκο! Νομιζα οτι βρισκομουν σε κωμοπολη του αμερικανικου νοτου. Οι τελειωμενοι πανιβλακες οι γερμανοι διασκεδαζαν μεχρις δακρυων ουρλιαζοντας σε αυτη τη γεματη μελωδια γλωσσα τους και εγω προσπαθουσα να μην κλαψω απο απογνωση και να γραψω και καμια αραδα... το τελειο σαββατοβραδο!

Γιωργηηηηηηηη, ειναι χιλιαδες οι στιγμες που αναπολω τις ιστοριες μας απο το κουρειο και πιστευω οτι παρολες τις δυσκολιες περναγαμε υπεροχα και δουλευαμε με ορεξη και μερακι. Που ειναι τωρα ολα αυτα ρε γαμωτο;..

Καροτσι σε...μαυρες σακουλες!

Με σκυλοβρισατε, με διαπομπευσατε δημοσιως και με καταγγειλατε για παραγωγη σαπουνοπερας και δακρυβρεχτων κειμενων, την ιδια ωρα που η συμπεριφορα σας αρμοζει μονον σε παραγωγους ραδιομαραθωνιων για την προστασια της γαλαζιας φαλαινας.

Πως πρεπει δηλαδη να εκλαβω την πρωτοβουλια σας για... δωρεα της καρεκλας; Ο ενας τροπος ειναι να πλακωθω στα καντηλια, να παρω την εκπροσωπο μου τη Φου και να της μαθω ολες τις νεες βρισιες, να πλακωθω στις κουτουλιες με τον τιτανοκεφαλο και εν τελη να σας πω οτι ειναι κατι που δε μπορω να δεχτω. Ο άλλος τροπος ειναι να δακρυσω - ή να πλανταξω στο κλαμα οπως η καιτη οταν της το ειπε η φου – να σκεφτω οτι ειναι μια σημαντικη προσφορα απο το υστερημα του καθε συναδελφου και οτι οχι μονο δεν εχω το δικαιωμα να πω κουβεντα αλλα μου ειναι ανεπιτρεπτο να κρινω τον τροπο που θα μου δειξουν αλληλεγγυοι οι ανθρωποι οι οποιοι με τρωνε στη μαπα τοσες ωρες καθημερινα τα τελευταια οκτω χρονια.

Προφανως επειδη με συνεφερε διαλεξα το δευτερο δρομο, αυτο ομως δε σημαινει παλιοκουφαλες οτι μπορειτε να με εξαγορασετε με ενα γαμοκαροτσο. Θα σας πιω το αιμα οταν γυρισω γιατι μαθαινω οτι λουφαρετε ασυστολα, δινετε απο μια παπαρια και φευγετε και εχετε κανει το μαγαζι μπουρδελο. Βεβαια, οπως συναγεται απο τη δημοσια τοποθετηση του Μαρδα τη μεγαλη ευθυνη την εχει η Φου καθως λουφαρει τις φιλεναδες της οπως την Πραπα. Μεχρι και οι «ταιμς του αλενσμπαχ» ειχαν για τα νεα οργια στον καμπο, θεμα με το οποιο βεβαια δε θελησε να ασχοληθει η βραβευμενη συναδελφος... δεν γνωριζω ποιοι προσπαθουν να βαλουν μια ταξη, παντως αν δεν αναλαβουν δραση αμεσα μαρδας κ΄ σπυροπουλος, με πραξικοπημα το οποιο χωρις δευτερη κουβεντα στηριζω, δε βλεπω να κρατιεται το μαγαζι.

Οσο δε για τις απειλες που δεχεται το blog απο τα οργανωμενα εκδοτικά συμφεροντα το μονο που εχω να πω ειναι οτι δε θα τους περασει. Τα υπολοιπα στον εισαγγελεα οπου θα λαμψει η αληθεια και θα δειξουμε ποιοι πραγματικα ειναι οι ανωνυμοι συντακτες. Εντος των ημερων θα τοποθετηθουν δημοσια και οι δικηγοροι μου.

Αδελφια σας ευχαριστω απο τα βαθη της καρδιας μου και σας ειμαι υποχρεος για την αγαπη που μου δειχνετε... τιποτα αλλο για αυτο για να μην ξαναρχισουμε την κλαψα.

Υ.Γ. ξερω πολυ καλα οτι το εκανε για καλο η ιωαννα, αλλα θα σας παρακαλεσω ολους να μην ξανασχοληθειτε με τον εδοεαπ αν δε συνεννοηθειτε μαζι μου. Ειδαλως το μονο που προσφερετε ειναι εμποδια στο δρομο που εχουμε βρει με τους ανθρωπους του δς. Πως αλλιως θα πρεπει να το επαναλαβω ο πουστης οτι βοηθανε ολοι και βοηθανε πολυ; Και η σπανουδακη και ο δεμερτζης και ο χριστοπουλος και ο κιαος και ο γιγαντας τσαουσιδης μιλανε απευθειας με την κατερινα και εχουν δρομολογησει και προτεινει λυσεις για ολα. Παρακαλω λοιπον να μην τα κανετε μπουρδελο διοτι το θεμα ειναι πολυ σοβαρο και εχουν πεσει πανω πολλοι συναδελφοι. Φτανουν αυτοι...

40 ειναι πολλα;

Εχω γενεθλια αυριο –σήμερα εχει η αδελφουλα μου, χρονια της πολλα- γιορταζω και εγω και το αστερι της ζωης μου, το Βιλακι μου που γινεται επτα χρονων.

Ειμαι απο τους τυπους που αντι να χαρουν στα γενεθλια, τους πιανει μελαγχολια. Θελω να χωθω σε μια τρυπα και να μη βλεπω κανεναν, να μη μου μιλαει κανενας, να ειμαι μονος μου να κανω τον απολογισμο μου. Αντε στο τσακιρ να ανεχθω οπως στη διαφημιση 2-3 φιλαρακια και ενα μπουκαλι να το γονατισουμε.

Οταν, δε, κλεινουν 10ετιες, τοτε τα πραγματα αγριευουν πολυ. Οταν μπηκα στα 30 ημουν αρρωστος μερικες ημερες και μεθυσμενος αλλες τοσες. Φανταστειτε δε οτι ημουν μια χαρα, εβγαζα ενα βαρελι λεφτα τα οποια φροντιζα να φαω σε χρονο dt και οι δεσμευσεις μου ηταν μονο απεναντι στο κατερινακι και αυτες... στα λογια: «ναι αγαπη μου, καποτε θα παντρευτουμε.…».

Τωρα ειμαι τετραπληγικος, ξενιτεμενος, με τετραμελη –σε λιγο- οικογενεια, δεν ξερω ποτε και αν θα μπορεσω να ξαναδουλεψω και δεν εχω μια! Πακετο?.. Πακεταρα! Και σα να μη μου εφταναν αυτα γινομαι 40 χρονων ρε πουστη. Τι δουλεια εχουν με εμενα τετοια νουμερα και τετοια προβληματα? Αυτα ειναι για μεγαλους που λεει και ο Σακκος.

Τα τελευταια 6 χρονια ειχα γλιτωσει αυτη τη θλιβερη διαδικασια με τις τουρτες, τα κερακια και το αθλιο τραγουδακι που σου ευχονται να γινεις γερος με ασπρα μαλια, διοτι τα παρτυ τα διοργανωναμε για το βιλακι και ως χαζομπαμπας, παρα τη γκρινια μου, περναγα καλα. Πιο πριν με εσερνε ο βηττος ο καραφλογλετζες σε διαφορα καταγωγια οπου γινομασταν σταφιδα για να γιορτασουμε απο κοινου την επετειο γεννησεως μας καθως και αυτος εχει γενεθλια σε λιγες ημερες. Απο τα μικρατα μου δεν εχω τετοιε θυμισες αφου τοτε – στις εργατικες συνοικιες τουλαχιστον- δε γιορταζαν τα γενεθλια.

Παρολα αυτα ομως ο φιλος μου ο μερφυ με ειχε πεισει να κανω μεγαλο παρτυ φετος που αλλαζω 10ετια. Μεχρι και με τη βιλυ το ειχα συζητησει, οτι θα την «ριξουμε» λιγακι για τη δικη μου γιορτη. Παρε τωρα τα ....δια μου που ηθελες και βαβουρα και σχεδια παλιοσακατη και αραξε στο αλενσμπαχ να χιλιογουσταρεις...

Απο τη μια λοιπον ειμαι ετοιμος να παρω φορα και να φουνταρω ως νεος ζαχοπουλος κι ας μη με εκβιαζουν –ακομα- με dvd, και απο την αλλη σκεφτομαι οτι μεσα σε μισο χρονο εγινα πολυ πιο σοφος. Δεν εννοω τη διαχρονικη μαλακια «ο,τι δε σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο», γιατι παπαρια δυνατος εγινα – ισα ισα που κλαιω σα την λουγκρα – πιο κυνικος ισως να γινω, θα δειξει...

Το σιγουρο ειναι οτι ειμαι πιο πλουσιος σε συναισθηματα, νιωθω απολυτα υπερηφανος για το μποτακι, για την καιτη, το νιονιο, το νικολα, τον παναγιωταρα, τον κωστα, και βεβαια τους φιλους μου και τις φιλεναδες – φουφουκακι και αντιγονη- που εκτος απο εμενα προσεχαν και το κατερινακι. Δεν εχω λογια, επισης, για να περιγραψω ποσο χαρα και κουραγιο μου δωσατε και ολοι εσεις με τους οποιους δεν ειμασταν και τοσο κοντα. Εκπληξη για μενα και καποιοι συγγενεις που συνηθως δεν περιμενεις τιποτα απο αυτους...

Πανω απ ολα ομως, ποτε δεν πιστευα εγω ο αντρας ο πολλα βαρυς ο μορτης ο καραμπουζουκλης, οτι γινεται να αγαπας καποιον τοσο δυνατα και τοσο απολυτα, οσο καταλαβα τωρα στα δυσκολα οτι αγαπαω το κατερινακι μου και οτι μου λειπει τοσο αφορητα...

Χρονια μας πολλα και του χρονου σπιτια μας για να το καψουμε. Να στε καλα αδελφια